Το απόλυτο γαλλικό τραγούδι θα ταίριαζε και με το απόλυτα γαλλικό γλυκό. Όσες φορές κι αν ακούσω αυτό το κομμάτι αναπολώ το Παρισάκι και τις βόλτες στις όχθες του Σικουάνα λίγο πριν νυχτώσει,εκεί που ο ουρανός γίνεται μια πολύχρωμη παλέτα που αγκαλιάζει το ποτάμι και το κάνει να φαίνεται σαν ένας πολύχρωμος πίνακας. Αυτή η εικόνα πιστεύω πως απλά σε κάνει ευτυχισμένο, πόσο μάλλον αν συνοδεύεται κι από το κατεξοχήν γαλλικό έδεσμα το οποίο, κατά τη γνώμη μου, δε θα μπορούσε να είναι άλλο από τη μιλφέιγ . Αυτό το γλυκό θεωρώ πως αγγίζει την τελειότητα,ειδικά όταν η σφολιάτα του είναι τραγανή και καραμελωμένη έτσι ώστε με την πρώτη μπουκιά να νιώθεις "χίλια φύλλα" (εξ ου και το όνομά millefeuille=χίλια φύλλα) στο στόμα σου και η κρέμα αντίθετα,απαλή και μεταξένια, να δίνει την απαραίτητη ισορροπία στη γεύση και την υφή και να δένει απόλυτα με το βουτυράτο φύλλο που την υποστηρίζει. Αν βρεθείτε λοιπόν κάπου εκεί κοντά και σας έρθει μια μικρή λιγούρα για κάτι γλυκό και ξεχωριστό, κατευθυνθείτε προς την Όπερα  Garnier και πιείτε ένα καφέ στο Café de la Paix, και για γλυκό ξέρετε τι θα παραγγείλετε :"χίλια φύλλα παρακαλώ!" .Ε και βέβαια,έπειτα από αυτή τη μικρή παρασπονδία ετοιμαστείτε να μοιράσετε και χιλιάδες φιλιά στον/ην αγαπημένο/η σας , αφού είσαστε στην Πόλη του ΄Ερωτα ,τί περιμένετε? Παραδοθείτε!!

millefeuille